zaterdag 27 augustus 2016
maandag 28 maart 2016
10 Tijd voor jezelf dingen om met kinderen te doen
Een aantal moeders heeft al tegen mij gezegd: ik ben niet zo'n knutsel mama zoals jij. Ik was dat ook niet. Ik ben het geworden. Maar misschien werkt voor jou iets anders. Hier een paar tips:
- Toch Knutselen! Wij hebben inmiddels een bak met daarin gekleurd papier, gekleurde kaartjes, lijm, schaar, prikpennen met matjes en plakband (gekleurd) Haal de bak tevoorschijn en leef je uit! Ga zelf los met plakband en wenskaarten en kijk af en toe op of je kinderen zich niet in hun eigen oor knippen. Door zelf lekker bezig te zijn zorg je niet alleen voor jezelf, maar geef je je kinderen ook nog eens de kans op zelf op onderzoek uit te gaan en op hun eigen manier het materiaal te ontdekken. Win Win!
- Kleuren en tekenen. Er zijn ook kleurboeken voor moeders! Lijkt me heerlijk! Krijt, stiften en kleurpotloden zitten bij ons in één bak. De kinderen hebben ieder een eigen schetsboek, bedoeld om te voorkomen dat er overal losse tekeningen liggen, maar dat is geen garantie.
- Bakken! Mensen die mij volgen op facebook weten dat ik graag met de kinderen de keuken laat ontploffen. Ze krijgen hun eigen bak om te kneden. We maken muesli koeken of broodjes. Ik laat ze zelf de ingrediënten noemen en kneden. Beide kinderen zijn ook al handig met een aardappelschilmesje. Dat komt wel eens goed uit!
- Spelletjes spelen. Dat is zo leuk en goed voor je band als gezin. Ganzenborden en kwartetten zijn super hier! Tegenwoordig ook Boomgaarden omdat daar niemand wint en Halli Galli omdat je daar enorm fanatiek van wordt.
- Dans. Heerlijk vind ik het om los te gaan in onze grote huiskamer. Prince, Abba en Nirvana en natuurlijk ook Frozen en Kinderen voor kinderen.
- Schoolplein spelletjes zijn hier ook een tijd een hit geweest. Een klein kaboutermeisje huilend op een steen of schipper mag ik overvaren. Onze peuter vond het heerlijk en kleuter deed enthousiast mee.
- Ga los met Lego. Ik kan dit eventjes volhouden maar het is niet echt mijn ding. Mijn man kan er uren zoet mee zijn, zelfs als de kinderen alweer wat anders aan het doen zijn! Ieder zijn ding.
- Moestuintje! Het paasweekend was af en toe geschikt en hopelijk komt er wat meer zon in de komende dagen, zodat we onze gekweekte kiemen kunnen zien groeien. Er staan nu wat zelfgemaakte kweekpotjes in de vensterbank met tomaatjes, courgette, wortels, sla en bloemen. Ik heb een moestuintjes app waardoor ik weet dat de sla overgeplant mag zodra er drie blaadjes aan de kiemen zijn gegroeid. Er zit nu schimmel op, dus we moeten wat minder fanatiek water geven, maar we leren al doende.
- Voorlezen. Zo goed om zoveel redenen. Kies een boek waar je zelf blij van wordt waardoor je het leuk vind om voor te lezen. Je rustige stem zorgt voor jouw rust en dat van je kinderen. Hoeft echt niet alleen voor het slapen gaan.
- Wandelen. Ga lekker naar de speeltuin in de buurt. Zit in de zon terwijl de kinderen klimmen en wip-wappen. Weiger te helpen, na een paar keer houden ze op met vragen en gaan ze elkaar helpen. Het is ook nog beter om het ze zelf te laten doen. Kinderen klimmen niet hoger dan ze aankunnen. Natuurlijk hou je ze met één oog in de gaten. Sinds mijn jongste drie is, kan ik pas echt rustig zitten hoor, daarvoor was ik steeds draaimolens en schommels aan het duwen. Wandelen in de duinen is mijn favoriet! Lekker samen genieten van de natuur.
Ik ben verhuisd! Yaksha's blog gaat verder op yakshaslessen.com/blog
zaterdag 19 maart 2016
8 belangrijke tips voor stressvrij en liefdevol gezinsleven
Ik ben verhuisd! Yaksha's blog gaat verder op yakshaslessen.com/blog
Ik weet dat iedereen zo weinig mogelijk stress en zoveel mogelijk liefde wil ervaren. Daar kun je zelf enorm veel in doen. Ik ga geen tips geven hoe je je baan, school, sportclubs, hobbies, vriendinnen en je partner stressvrij kunt organiseren. Daar zijn andere sites erg goed in. Ik ga ook niet zeggen dat wat voor mij werkt, voor jou ook gaat werken. Ik ga vertellen wat voor mij gewerkt heeft. En ik onderbouw het een beetje met theorie. Welke tips ik mijzelf van twee jaar geleden zou geven. Ik vermoed dat een aantal tips voor jou ook werkt.
Laat los dat het moet gaan zoals jij had bedacht. Zo gaat het toch niet. Koekjes verbranden, banden gaan lek, kinderen vallen zich een bloedneus en verven niet binnen de lijntjes, lijm raakt onvindbaar en als je met twee zware boodschappentassen door de poort probeert te gaan met twee kinderen op je fiets blijf je vast ergens aan hangen met je jas, maar ook dat is onverwacht op het moment dat het gebeurt. Het kan ook zijn dat je er zonder kleerscheuren doorheen komt en dat daarna je eieren uit je tas vallen. Kan allemaal maar het van te voren bedenken heeft geen zin en er achteraf van balen 'heb ik dat, dat kan er ook nog wel bij' nog veel minder. Zonde van je energie.
Ik ben er aardig goed in om alles wat er zou kunnen gebeuren te bedenken en het hielp ook bij mijn werk als verpleegkundige. Als ik een aantal scenario's te kon bedenken, handelde ik sneller als er één ook echt gebeurde. Maar hoe ouder ik word, hoe meer factoren de scenario's beïnvloeden en hoe ingewikkelder het wordt. Ik kan dat niet meer bedenken. Ik blijk trouwens prima in staat om gewoon in nood te handelen. Beter zelfs dan hoe ik het had kunnen verzinnen. Dus laat los, laat gebeuren wat er gebeurt en vertrouw dat je weet wat je moet doen als het er op aan komt. Oh en wat de buurvrouw, je moeder, de juf er van vindt. Heel hartelijk loslaten graag :)
Sta dagelijks op een bepaalde manier, maakt niet veel uit hoe, even stil bij jezelf. Doe dagelijks iets aan meditatie of mindfulness of neem een moment voor jezelf waarin je echt even voelt hoe je erbij zit, hoe je ademhaling is, of er spanningen zijn. Observeer. Zonder oordeel. Alleen al een dagelijkse observatie hiervan, je hoeft er niet rustiger van te worden of in trance te raken, verandert al iets in je hersenen. Doe je dit elke dag gedurende 8 weken, dan ga je dat te zien op een MRI scan. Je stressreacties worden minder en de verbindingen in je hersenen waar aandacht en concentratie bij nodig zijn, worden sterker. Hoe vaker en langer je het doet, des te meer zullen die verbindingen veranderen en zal je in staat worden om je eigen stressoren van een afstand te bekijken en er letterlijk afstand van kunnen doen.
Bij lastige situaties is het echt heel goed om te onderzoeken wat er nou echt aan de hand is. Moet je kind echt op al die clubs? Ben jij echt de enige die koekjes kan bakken voor de klas? Is het echt jouw schuld dat je kind moet huilen, of kan je dat niet altijd voorkomen? Luistert je man echt niet of heb je het hem nog niet goed uitgelegd? Ga er niet te snel van uit dat het klopt wat je denkt. Het klopt zelden.
Ik vind het naar als mijn gezin de hele dag in pyjama achter gesloten gordijnen zit. Ik wil graag dat iedereen zich lekker fris aankleed en dat er daglicht de kamers in kan komen. Als ik thuiskom en zie dat mijn gezin de hele dag binnen heeft gezeten in pyjama met de gordijnen dicht dan voelt dat als falen. Dat wordt vermoedelijk versterkt door mijn eigen gevecht met een depressie. Want is een gesloten gordijn gevaarlijk? Schadelijk? Natuurlijk wil ik dat ze elke dag naar buiten gaan en frisse buitenlucht genieten, maar als ze binnen hele bouwwerken van duplo en de houten treinbaan hebben gemaakt en tekeningen en schilderijen, is dat dan heel erg voor een keer?
Vaak halen we van alles in ons hoofd, nemen we dingen aan die weinig met de waarheid te maken hebben. Veel gaat niet eens bewust. We maken dingen erger omdat we onze geschiedenis er bij halen, of de toekomst. Bekijk eens hoe dat bij jou zit.
Doe regelmatig niks en plan dat ook in. Ik heb zelf de neiging om elk vrij uurtje meteen voor iets nuttigs in te plannen. Ik kan meteen zoveel verzinnen dat ik kan doen als ik onverwacht een uurtje vrij heb. Van school naar werk naar opvang naar clubjes, mijn dagen waren propvol en ik had vaak maar een uurtje aan het einde van de dag voor mezelf. Door geschuif op mijn werk ben ik sinds kort vrij op de dag dat de kinderen naar de opvang gaan. Ik had dat eigenlijk nooit! Als ik thuis was, dan was ik met de kinderen en anders had ik werk. Ik heb die vrije dag voorlopig zo gelaten. (Dat kon gelukkig ook kwa planning met Paul, mijn man) Ik gebruik die dagen nu voor Yaksha's lessen. Maar ook om een boek te lezen, voor me uit te staren en met een vriendin te skypen. Geeft weer ruimte in je hoofd voor nieuwe ideeën en vrolijke plannen. Als ik voortdurend bezig gehouden wordt door verplichtingen, dan blijf ik in overlevingsstand staan en kan ik niet creatief zijn.
Doe dingen met je handen samen met je kinderen. Dat is voor je kinderen erg goed en rustgevend, maar voor jou ook. Laat de keuken ontploffen, smeer lijm aan de tafelpoot of verf je knieën. In het begin kan dat stressvol zijn, omdat er troep komt, omdat de kinderen zich absoluut niet aan een script gaan houden en andere dingen willen maken dan wat jij bedacht had of wat mogelijk is met de spullen die je hebt klaargezet. Als je dat los kan laten en kan gaan kneden en kliederen is dat perfect voor je brein. Opruimen trouwens ook.
Smartphones zijn verslavend. Laat je niet afleiden. Als je de neiging om steeds op je telefoon te kijken kunt bedwingen, hou je veel tijd over. Soms betrap ik mezelf er op dat ik in een uur drie keer mijn facebook tijdlijn door scroll, terwijl er niks nieuws staat. Het leidt je aandacht af van alles waar je nu beter mee bezig kunt zijn. Alles wat jouw aandacht echt verdient. Zet hem af en toe op vliegtuig stand of gewoon uit.
Ga er samen op uit. Wandel door de duinen, ga naar de dierentuin, doe een fietstocht. Ik krijg daar zoveel energie van. Je creëert fijne herinneringen voor je kinderen en jezelf. Het is leerzaam. Van een dag door de duinen leren kinderen heel veel. Laat ze de berg afrollen en takjes zoeken. Je hoeft niks waardoor je ook liefdevolle verbindingen kunt maken met elkaar. Heel belangrijk om als gezin die banden bij herhaling te versterken.
Ik weet dat iedereen zo weinig mogelijk stress en zoveel mogelijk liefde wil ervaren. Daar kun je zelf enorm veel in doen. Ik ga geen tips geven hoe je je baan, school, sportclubs, hobbies, vriendinnen en je partner stressvrij kunt organiseren. Daar zijn andere sites erg goed in. Ik ga ook niet zeggen dat wat voor mij werkt, voor jou ook gaat werken. Ik ga vertellen wat voor mij gewerkt heeft. En ik onderbouw het een beetje met theorie. Welke tips ik mijzelf van twee jaar geleden zou geven. Ik vermoed dat een aantal tips voor jou ook werkt.
- 1. Laat het los
Laat los dat het moet gaan zoals jij had bedacht. Zo gaat het toch niet. Koekjes verbranden, banden gaan lek, kinderen vallen zich een bloedneus en verven niet binnen de lijntjes, lijm raakt onvindbaar en als je met twee zware boodschappentassen door de poort probeert te gaan met twee kinderen op je fiets blijf je vast ergens aan hangen met je jas, maar ook dat is onverwacht op het moment dat het gebeurt. Het kan ook zijn dat je er zonder kleerscheuren doorheen komt en dat daarna je eieren uit je tas vallen. Kan allemaal maar het van te voren bedenken heeft geen zin en er achteraf van balen 'heb ik dat, dat kan er ook nog wel bij' nog veel minder. Zonde van je energie.Ik ben er aardig goed in om alles wat er zou kunnen gebeuren te bedenken en het hielp ook bij mijn werk als verpleegkundige. Als ik een aantal scenario's te kon bedenken, handelde ik sneller als er één ook echt gebeurde. Maar hoe ouder ik word, hoe meer factoren de scenario's beïnvloeden en hoe ingewikkelder het wordt. Ik kan dat niet meer bedenken. Ik blijk trouwens prima in staat om gewoon in nood te handelen. Beter zelfs dan hoe ik het had kunnen verzinnen. Dus laat los, laat gebeuren wat er gebeurt en vertrouw dat je weet wat je moet doen als het er op aan komt. Oh en wat de buurvrouw, je moeder, de juf er van vindt. Heel hartelijk loslaten graag :)
 |
| Soms mag je spaghetti op de bank eten. |
- 2. Sta stil
Sta dagelijks op een bepaalde manier, maakt niet veel uit hoe, even stil bij jezelf. Doe dagelijks iets aan meditatie of mindfulness of neem een moment voor jezelf waarin je echt even voelt hoe je erbij zit, hoe je ademhaling is, of er spanningen zijn. Observeer. Zonder oordeel. Alleen al een dagelijkse observatie hiervan, je hoeft er niet rustiger van te worden of in trance te raken, verandert al iets in je hersenen. Doe je dit elke dag gedurende 8 weken, dan ga je dat te zien op een MRI scan. Je stressreacties worden minder en de verbindingen in je hersenen waar aandacht en concentratie bij nodig zijn, worden sterker. Hoe vaker en langer je het doet, des te meer zullen die verbindingen veranderen en zal je in staat worden om je eigen stressoren van een afstand te bekijken en er letterlijk afstand van kunnen doen. |
| Is het erg als er andere spelregels ontstaan? |
- 3. Onderzoek
Bij lastige situaties is het echt heel goed om te onderzoeken wat er nou echt aan de hand is. Moet je kind echt op al die clubs? Ben jij echt de enige die koekjes kan bakken voor de klas? Is het echt jouw schuld dat je kind moet huilen, of kan je dat niet altijd voorkomen? Luistert je man echt niet of heb je het hem nog niet goed uitgelegd? Ga er niet te snel van uit dat het klopt wat je denkt. Het klopt zelden.Ik vind het naar als mijn gezin de hele dag in pyjama achter gesloten gordijnen zit. Ik wil graag dat iedereen zich lekker fris aankleed en dat er daglicht de kamers in kan komen. Als ik thuiskom en zie dat mijn gezin de hele dag binnen heeft gezeten in pyjama met de gordijnen dicht dan voelt dat als falen. Dat wordt vermoedelijk versterkt door mijn eigen gevecht met een depressie. Want is een gesloten gordijn gevaarlijk? Schadelijk? Natuurlijk wil ik dat ze elke dag naar buiten gaan en frisse buitenlucht genieten, maar als ze binnen hele bouwwerken van duplo en de houten treinbaan hebben gemaakt en tekeningen en schilderijen, is dat dan heel erg voor een keer?
Vaak halen we van alles in ons hoofd, nemen we dingen aan die weinig met de waarheid te maken hebben. Veel gaat niet eens bewust. We maken dingen erger omdat we onze geschiedenis er bij halen, of de toekomst. Bekijk eens hoe dat bij jou zit.
- 4. Doe niks
Doe regelmatig niks en plan dat ook in. Ik heb zelf de neiging om elk vrij uurtje meteen voor iets nuttigs in te plannen. Ik kan meteen zoveel verzinnen dat ik kan doen als ik onverwacht een uurtje vrij heb. Van school naar werk naar opvang naar clubjes, mijn dagen waren propvol en ik had vaak maar een uurtje aan het einde van de dag voor mezelf. Door geschuif op mijn werk ben ik sinds kort vrij op de dag dat de kinderen naar de opvang gaan. Ik had dat eigenlijk nooit! Als ik thuis was, dan was ik met de kinderen en anders had ik werk. Ik heb die vrije dag voorlopig zo gelaten. (Dat kon gelukkig ook kwa planning met Paul, mijn man) Ik gebruik die dagen nu voor Yaksha's lessen. Maar ook om een boek te lezen, voor me uit te staren en met een vriendin te skypen. Geeft weer ruimte in je hoofd voor nieuwe ideeën en vrolijke plannen. Als ik voortdurend bezig gehouden wordt door verplichtingen, dan blijf ik in overlevingsstand staan en kan ik niet creatief zijn.
- 5. Knoeien en knutselen
Doe dingen met je handen samen met je kinderen. Dat is voor je kinderen erg goed en rustgevend, maar voor jou ook. Laat de keuken ontploffen, smeer lijm aan de tafelpoot of verf je knieën. In het begin kan dat stressvol zijn, omdat er troep komt, omdat de kinderen zich absoluut niet aan een script gaan houden en andere dingen willen maken dan wat jij bedacht had of wat mogelijk is met de spullen die je hebt klaargezet. Als je dat los kan laten en kan gaan kneden en kliederen is dat perfect voor je brein. Opruimen trouwens ook.
- 6. Telefoon uit!
Smartphones zijn verslavend. Laat je niet afleiden. Als je de neiging om steeds op je telefoon te kijken kunt bedwingen, hou je veel tijd over. Soms betrap ik mezelf er op dat ik in een uur drie keer mijn facebook tijdlijn door scroll, terwijl er niks nieuws staat. Het leidt je aandacht af van alles waar je nu beter mee bezig kunt zijn. Alles wat jouw aandacht echt verdient. Zet hem af en toe op vliegtuig stand of gewoon uit.
- 7. Doe dingen samen met je gezin
Ga er samen op uit. Wandel door de duinen, ga naar de dierentuin, doe een fietstocht. Ik krijg daar zoveel energie van. Je creëert fijne herinneringen voor je kinderen en jezelf. Het is leerzaam. Van een dag door de duinen leren kinderen heel veel. Laat ze de berg afrollen en takjes zoeken. Je hoeft niks waardoor je ook liefdevolle verbindingen kunt maken met elkaar. Heel belangrijk om als gezin die banden bij herhaling te versterken.
- 8. Heb lief.
Tenslotte; wat je ook doet, blijf liefhebben. Dat is wat je staande houdt. Knuffel minimaal 8 keer per dag iemand die je lief hebt. 12 keer is beter. Bedenk wie je lief hebt en vier dat met een compliment of een knuffel of door er gewoon in stilte even van te genieten. Stroomt er geen liefde, zorg er dan voor dat die weer gaat stromen. Daarvoor hoeft de ander niets te doen, dat kan je zelf. Maak jezelf niet wijs dat je man dan moet leren luisteren, dat je kinderen eerst moeten beseffen hoe goed ze het met jou hebben. Jij kunt lief hebben ongeacht wat anderen doen. Ik weet het, ze kunnen enorm stom doen. Maar het helpt niks om je daar op de focussen. Je moet zeker niet alles maar accepteren en over je heen laten gaan. Heb lief en 'go from there' Dan zul je zien hoe goed je je grens aan kunt geven en benoemen wat je van de ander nodig hebt.
zondag 14 februari 2016
Valentijnsdag. Liefde is.....
Liefde. Wat is dat nou eigenlijk? Hoe voel je dat je van iemand houdt, dat iemand van jou houdt. Waar voel je dat?
Is het uit te drukken in het aantal kaartjes dat je op valentijnsdag kreeg? Moet iemand chocola en bloemen geven op valentijnsdag om zijn liefde te bewijzen? Zijn dat bewijzen van liefde?
Toen ik nog in India woonde kwam ik in contact met de man waar ik nu mee getrouwd ben. Toen was ik nog niet overtuigd van onze toekomst samen. Omdat hij in Nederland woonde, hadden we vooral via internet contact. Hij was altijd blij als hij mij online zag komen en ik vond dat storend. Je kan toch niet altijd blij zijn en je hebt toch ook wel wat anders te doen dan te wachten tot ik online kom. Als je mij op een voetstuk plaatst, moet ik op je neerkijken. Zo werkt dat, Roos van Leary bewijst dat.
Mijn lieve vriendin daar confronteerde mij met mijn eigen drogreden. Wat wil je dan? Ik wil onvoorwaardelijke liefde. Liefde die liefde is en niks anders. Niet besmet met de angst verlaten te worden, zin in seks, macht, frustratie of wat dan ook. Pure onvoorwaardelijke echte liefde.
Mijn vriendin lachte me uit. Noem mij een mens die daartoe in staat is?
Ik dacht even na en wist toen het antwoord: Jezus Christus. Die houdt onvoorwaardelijk van mij. Wat ik ook doe, zeg, denk, voel. Zijn liefde is er altijd.
Ze schudde haar hoofd. Mannen zijn kansloos bij jou. Als ze moeten concurreren met de Heer, verliezen ze toch altijd. Shit Fab, vind je het gek dat je single bent....
Ik lag op de kussens naast de tafel naar het gevlochten dak te grijnzen. Ik maak het mannen onmogelijk... Zo had ik het nog nooit bekeken.
Ik had in die tijd geen enkele moeite mijn liefde voor Jezus te verdedigen. Een van mijn vrienden daar, werd er woest van. Regelmatig hadden we er discussies over. Je zwaait met de vlag van het Christendom. Mensen zijn gestorven onder die vlag, massale slachtpartijen, het is misbruikt voor macht en misbruik, ik ben er ziek van en jij wappert hier met je Moeder Theresa project in mijn gezicht. Je moet toch weten dat het Christendom verantwoordelijk is voor dood en verderf!
Mijn antwoord was goed. IJzersterk vond ik zelf: In de naam van liefde worden ook mensen misbruikt en misleid. Dat wil ook niet zeggen dat Liefde fout is. Integendeel.
In mijn ogen was Jezus de weg naar liefde. Dat klopte op dat moment ook. Mensen zoals Jezus en Buddha zijn wel eens vergeleken met deuren naar de liefde, naar perfecte harmonie waar we eigenlijk allemaal naar op zoek zijn. De belangrijkste les die Jezus ons geeft is dat liefde de moeite waard is om voor te sterven. Het leven niet.
Toen de Bloedende Maagden de sterfscène van Jezus aan het kruis speelden, riep Jezus, stervend: Kijk naar mij, dit is niet waar het om gaat! Het sterven is niet waar het om gaat. Het leven houdt op, de liefde nooit. Dat was ook de boodschap van Jezus. Volg mij niet, volg de liefde.
Ik woonde in India in de buurt van Auroville. Een project waar in naam van Osho Aurobindo een ideale stad werd gebouwd. Mensen komen van over de hele wereld om er te mediteren. Het doel van Auroville is om mensen van alle nationaliteiten en geloven in harmonie met elkaar te laten samenleven, om ons de menselijke eenheid te realiseren. Prachtig maar het werkt niet. Het kost flink wat geld om er in te komen dus het is vooral aan een elite gegeven. Er staan bedelaars langs de weg die er niet in mogen, die zich richten op de toeristen en bezoekers uit het rijke westen. Ja er zijn ook projecten die zich richten op de armoede om Auroville heen, maar voor de wereld maakt het niks uit. De armoede blijft. De ellende blijft. Ik kocht er mijn kaas die ik nergens anders in India kon kopen, en vertrok naar mijn eigen project, waar ik ook de wereld niet mee veranderd heb.
Osho wist van echte liefde. Zijn boodschap was net zo mooi als die van Jezus. En die van Budha. Liefde is de enorme kracht die ons verbindt. Met liefde kunnen we de wereld aan. Al het lijden komt voort uit zaken die niets met liefde te maken hebben. Het christendom, Budhabeeldjes, Auroville, het zijn allemaal vervormingen van Liefde.
Mijn relatie met Paul begon ook vervormd. Ik stelde voorwaarden en testte hem daarop. Ik besloot daar mee op te houden. Ik besloot te zijn wie ik wou ontmoeten. En dan te ontvangen wat er kwam. Wat er gebeurde, wat ik voelde had ik nooit kunnen bedenken. Dat wordt in geen boek of film beschreven want het is niet te beschrijven.
Zolang je de liefde bedenkt in je hoofd, zal je hem dus nooit vinden. Alle gedachtes die ik erbij had, de eisen die ik stelde, de plaatjes in mijn hoofd, ik wist er NIKS van. Dat heeft allemaal met liefde niks te maken.
Eigenlijk door Jezus, de boodschapper van liefde, los te laten, vond ik de liefde. Ik ben niet gestopt met houden van Jezus, ik ben gestopt met het mysterie, het sprookje, te geloven. Ik geloof nog steeds in zijn boodschap. Ik geloof niet langer dat Hij mij bijstaat als ik het moeilijk heb, ik geloof dat ik dat zelf ben. Dat als ik diep in mezelf de liefde voel, ik bij de waarheid kom. Ik ben niet meer bang door hem afgewezen te worden, omdat ik denk dat ik juist eindelijk begrijp wat hij bedoelt.
Vandaag verloot ik het boekje Seks vs Liefde op de pagina van Yaksha's lessen. Omdat seks ook een vervorming van liefde is. Dat wordt daarin goed uitgelegd. Als je er een wilt winnen of het gratis Ebook wilt, klik dan hier.
Is het uit te drukken in het aantal kaartjes dat je op valentijnsdag kreeg? Moet iemand chocola en bloemen geven op valentijnsdag om zijn liefde te bewijzen? Zijn dat bewijzen van liefde?
Toen ik nog in India woonde kwam ik in contact met de man waar ik nu mee getrouwd ben. Toen was ik nog niet overtuigd van onze toekomst samen. Omdat hij in Nederland woonde, hadden we vooral via internet contact. Hij was altijd blij als hij mij online zag komen en ik vond dat storend. Je kan toch niet altijd blij zijn en je hebt toch ook wel wat anders te doen dan te wachten tot ik online kom. Als je mij op een voetstuk plaatst, moet ik op je neerkijken. Zo werkt dat, Roos van Leary bewijst dat.
Mijn lieve vriendin daar confronteerde mij met mijn eigen drogreden. Wat wil je dan? Ik wil onvoorwaardelijke liefde. Liefde die liefde is en niks anders. Niet besmet met de angst verlaten te worden, zin in seks, macht, frustratie of wat dan ook. Pure onvoorwaardelijke echte liefde.
Mijn vriendin lachte me uit. Noem mij een mens die daartoe in staat is?
Ik dacht even na en wist toen het antwoord: Jezus Christus. Die houdt onvoorwaardelijk van mij. Wat ik ook doe, zeg, denk, voel. Zijn liefde is er altijd.
Ze schudde haar hoofd. Mannen zijn kansloos bij jou. Als ze moeten concurreren met de Heer, verliezen ze toch altijd. Shit Fab, vind je het gek dat je single bent....
Ik lag op de kussens naast de tafel naar het gevlochten dak te grijnzen. Ik maak het mannen onmogelijk... Zo had ik het nog nooit bekeken.
Ik had in die tijd geen enkele moeite mijn liefde voor Jezus te verdedigen. Een van mijn vrienden daar, werd er woest van. Regelmatig hadden we er discussies over. Je zwaait met de vlag van het Christendom. Mensen zijn gestorven onder die vlag, massale slachtpartijen, het is misbruikt voor macht en misbruik, ik ben er ziek van en jij wappert hier met je Moeder Theresa project in mijn gezicht. Je moet toch weten dat het Christendom verantwoordelijk is voor dood en verderf!
In mijn ogen was Jezus de weg naar liefde. Dat klopte op dat moment ook. Mensen zoals Jezus en Buddha zijn wel eens vergeleken met deuren naar de liefde, naar perfecte harmonie waar we eigenlijk allemaal naar op zoek zijn. De belangrijkste les die Jezus ons geeft is dat liefde de moeite waard is om voor te sterven. Het leven niet.
Toen de Bloedende Maagden de sterfscène van Jezus aan het kruis speelden, riep Jezus, stervend: Kijk naar mij, dit is niet waar het om gaat! Het sterven is niet waar het om gaat. Het leven houdt op, de liefde nooit. Dat was ook de boodschap van Jezus. Volg mij niet, volg de liefde.
Ik woonde in India in de buurt van Auroville. Een project waar in naam van Osho Aurobindo een ideale stad werd gebouwd. Mensen komen van over de hele wereld om er te mediteren. Het doel van Auroville is om mensen van alle nationaliteiten en geloven in harmonie met elkaar te laten samenleven, om ons de menselijke eenheid te realiseren. Prachtig maar het werkt niet. Het kost flink wat geld om er in te komen dus het is vooral aan een elite gegeven. Er staan bedelaars langs de weg die er niet in mogen, die zich richten op de toeristen en bezoekers uit het rijke westen. Ja er zijn ook projecten die zich richten op de armoede om Auroville heen, maar voor de wereld maakt het niks uit. De armoede blijft. De ellende blijft. Ik kocht er mijn kaas die ik nergens anders in India kon kopen, en vertrok naar mijn eigen project, waar ik ook de wereld niet mee veranderd heb.
Osho wist van echte liefde. Zijn boodschap was net zo mooi als die van Jezus. En die van Budha. Liefde is de enorme kracht die ons verbindt. Met liefde kunnen we de wereld aan. Al het lijden komt voort uit zaken die niets met liefde te maken hebben. Het christendom, Budhabeeldjes, Auroville, het zijn allemaal vervormingen van Liefde.
Mijn relatie met Paul begon ook vervormd. Ik stelde voorwaarden en testte hem daarop. Ik besloot daar mee op te houden. Ik besloot te zijn wie ik wou ontmoeten. En dan te ontvangen wat er kwam. Wat er gebeurde, wat ik voelde had ik nooit kunnen bedenken. Dat wordt in geen boek of film beschreven want het is niet te beschrijven.
Zolang je de liefde bedenkt in je hoofd, zal je hem dus nooit vinden. Alle gedachtes die ik erbij had, de eisen die ik stelde, de plaatjes in mijn hoofd, ik wist er NIKS van. Dat heeft allemaal met liefde niks te maken.
Eigenlijk door Jezus, de boodschapper van liefde, los te laten, vond ik de liefde. Ik ben niet gestopt met houden van Jezus, ik ben gestopt met het mysterie, het sprookje, te geloven. Ik geloof nog steeds in zijn boodschap. Ik geloof niet langer dat Hij mij bijstaat als ik het moeilijk heb, ik geloof dat ik dat zelf ben. Dat als ik diep in mezelf de liefde voel, ik bij de waarheid kom. Ik ben niet meer bang door hem afgewezen te worden, omdat ik denk dat ik juist eindelijk begrijp wat hij bedoelt.
Vandaag verloot ik het boekje Seks vs Liefde op de pagina van Yaksha's lessen. Omdat seks ook een vervorming van liefde is. Dat wordt daarin goed uitgelegd. Als je er een wilt winnen of het gratis Ebook wilt, klik dan hier.
zondag 17 januari 2016
Be yourself, no matter what they say....
Ik ben verhuisd! Yaksha's blog gaat verder op yakshaslessen.com/blog
Eind jaren tachtig zong Sting dat je jezelf moest blijven. De zin maakte me wakker. Was ik wel altijd mezelf? Ik had daar eigenlijk nooit zo over nagedacht. Ik realiseerde me direct dat ik heel vaak niet mezelf was, maar wat ik dacht dat anderen van mij verwachtten. Niet omdat ik aardig of bijzonder gevonden wou worden, ik verdiepte mij in alle mensen om mij heen zodat ik niet teveel opviel. Mijn lerares Engels zei dat ik me altijd als een echte vis gedroeg die zich in alle situaties aanpast en zich overal thuis voelt.
Achteraf ben ik juist enorm opgevallen trouwens. In mijn studententijd kwam ik iemand van mijn middelbare school tegen. Die zei dat ik altijd 'tot de kern' behoorde van populaire mensen. Ik heb dat in al mijn eenzaamheid nooit zo ervaren. Ik hoorde nergens bij. Liep in de pauze van groepje naar groepje en maakte met iedereen een praatje. Zodra de oppervlakkigheid me ongemakkelijk liet voelen, liep ik door naar de volgende. Ik hoorde nergens bij, of overal bij. Ik heb nooit geweten wie de kern was en nooit gewenst erbij te horen. Ik ben daar ook lui door geworden. Als je overal welkom bent, hoef je je best niet te doen om je vrienden te onderhouden.
Ik ben nog steeds die vis die zich aanpast. Ik ben er heel goed in. Veel mensen voelen daardoor snel een klik met mij, ik sta open voor iedereen en iedereen mag zichzelf zijn bij mij. Eind jaren negentig zei mijn toenmalig vriendje dat ik wel verdacht veel lesbische vriendinnen had. Ik sprak er met een van mijn lesbische vriendinnen over. Zegt het iets verdachts over mij? Nee man! Jij bent gewoon heel tolerant, mensen voelen zich op hun gemak bij jou.
Iemand die zich goed kan aanpassen, loopt het risico zichzelf verliezen. Ik denk dat het goed was dat ik op mijn 15e me bewust werd hiervan. Daar moest ik op letten. Het werd een nieuwe rode draad. Regelmatig op de dag vroeg ik me af of ik mezelf nog was. Vaak kwam ik dan tot ander gedrag of andere keuzes. Regelmatig stond ik lange tijd met mijn handen op de leuning van de brug om tot mezelf te komen. Ik wist toen nog niks van meditatie af dus staarde ik in het water tot ik er weer was.
Op verjaardagen, familieweekenden of groepsvakanties merkte ik het als de groep om me heen me teveel werd. Ik kon me er enorm eenzaam tussen voelen en dan trok ik mezelf onopvallend terug. Op een vakantie wees iemand erop. Jij stond heel lang voor je uit te staren, in je eentje op het strand. Ja dat heb ik soms even nodig. Ze vond dat het iets interessants over mij zei, heel diep. Ik herinner me dat ik verbaasd en gevleid was door de opmerking.
De grap is dat ik het altijd als een tekortkoming heb ervaren. Ik was blijkbaar niet in staat om me zonder weerstand in een groep te bevinden. Het werd me teveel waar anderen vrolijk door konden feesten. Ik raakte uit evenwicht en anderen bleven gewoon staan. Die zag ik nooit in het water staren.
Door de theorie van mindfulness, snap ik het nu veel beter. Door regelmatig terug te gaan naar het nu, naar jezelf, worden belangrijke verbindingen in je hersenen gelegd die je nodig hebt om in stress situaties bij jezelf te blijven. Als ik op mijn 15e niet bij mezelf had leren blijven, waren er waarschijnlijk meer verbindingen gelegd die voor meer weerstand en stress gezorgd zouden hebben waardoor ik nog gekker zou zijn geworden dan ik al ben. Want ik heb het mezelf toch nog heel moeilijk gemaakt.
Toen ik 19 was, werd ik met een depressie gediagnosticeerd. Ik probeerde teveel ballen in de lucht te houden en ik probeerde voortdurend uit de put te kruipen naar de anderen toe, die in de zon stonden. Ik kon niet meer. Ik hing daar maar krampachtig halverwege die put en het kostte me alleen maar heel veel kracht terwijl ik geen centimeter omhoog kwam. En voor mijn gevoel stond iedereen vrolijk boven te spelen en te rennen en af en toe riep er iemand naar beneden "Kom je nog?" Maar het kostte me zoveel moeite alleen al om halverwege te blijven hangen, laat staan om te klimmen.
Op een avond in december besloot ik het gevecht te stoppen. Opgeven. Dan stort alles maar in elkaar. Het hele fort waarmee ik zelf iedereen buiten wist te houden stortte in. Nu kon alles en iedereen mij raken. Jammer dan. Grijp me maar, ik vecht er niet meer tegen, dan gaat alles maar stuk.
Ik heb een hele tijd op mijn bed gelegen in de klerezooi van mijn studentenkamer tot ik op keek naar de klok. Het was een kwartier na mijn besluit om het op te geven. Ik leefde nog. Er was geen ramp gebeurt, ik was niet opgelost of leeggelopen, ik was er gewoon nog. Natuurlijk, wat had ik dan verwacht eigenlijk.
Acceptatie is een eerste stap. Ik sta niet in de zon, ik zit in de put. Hier zit ik, op de bodem van de put en de waarheid komt hier ineens tot mij. De waarheid dat ik mezelf zou vinden op deze bodem. Dat zodra ik zou gaan zitten, ik daar mijn eigen kracht zou vinden die vriendelijk naar me zou glimlachen en zeggen, zocht je mij? Ik zat steeds hier. Ik wist het meteen in die seconde. Al die tijd lag de waarheid hier, niet in de zon, niet bij al die mensen die vroegen Kom je nog? Hier, op de bodem van deze put. Ik snap de uitdrukking ergens kracht uit putten.
Ik besloot dat het leven gewoon stom was. Dat ik het niet leuk hoefde te vinden. Niet eens de moeite waard om voor te sterven. Een lachertje. We doen er veel te ingewikkeld over. Gewoon doorademen tot het stopt. Je kunt het net zo goed uitzitten, kunnen we nog eens lachen.
Zes jaar later liep ik voor het eerst weer in de zon. Zo lang had het nog geduurd voordat ik de zon kon laten schijnen. Nog elk jaar had ik last gehad van voorjaarsdepressie. Vanaf de zomer liep ik op mijn tenen mooi weer te spelen tot ik rond maart bij de eerste zonnestralen instortte en mijn bed in dook. In het water staren werd in bed liggen.
De grote fout die ik maakte was te denken dat het aan mij lag. Dat het goed was als ik in staat was zonder die put te leven. Maar ik begreep het niet. Ik had de waarheid in de ogen gekeken, waarom leefde ik nu niet lang en gelukkig verder? Ik schreef er een gedicht over:
Het is niet of of. Je kunt niet je aanpassen aan de wereld en jezelf blijven. Daar word je depressief van. Dat is wat er niet klopt. Je kunt proberen om vol te houden en je best doen tot het niet meer gaat.
Of je stopt daarmee. Dat is niet het einde. Dat is het begin.
Eind jaren tachtig zong Sting dat je jezelf moest blijven. De zin maakte me wakker. Was ik wel altijd mezelf? Ik had daar eigenlijk nooit zo over nagedacht. Ik realiseerde me direct dat ik heel vaak niet mezelf was, maar wat ik dacht dat anderen van mij verwachtten. Niet omdat ik aardig of bijzonder gevonden wou worden, ik verdiepte mij in alle mensen om mij heen zodat ik niet teveel opviel. Mijn lerares Engels zei dat ik me altijd als een echte vis gedroeg die zich in alle situaties aanpast en zich overal thuis voelt.
Achteraf ben ik juist enorm opgevallen trouwens. In mijn studententijd kwam ik iemand van mijn middelbare school tegen. Die zei dat ik altijd 'tot de kern' behoorde van populaire mensen. Ik heb dat in al mijn eenzaamheid nooit zo ervaren. Ik hoorde nergens bij. Liep in de pauze van groepje naar groepje en maakte met iedereen een praatje. Zodra de oppervlakkigheid me ongemakkelijk liet voelen, liep ik door naar de volgende. Ik hoorde nergens bij, of overal bij. Ik heb nooit geweten wie de kern was en nooit gewenst erbij te horen. Ik ben daar ook lui door geworden. Als je overal welkom bent, hoef je je best niet te doen om je vrienden te onderhouden.
Ik ben nog steeds die vis die zich aanpast. Ik ben er heel goed in. Veel mensen voelen daardoor snel een klik met mij, ik sta open voor iedereen en iedereen mag zichzelf zijn bij mij. Eind jaren negentig zei mijn toenmalig vriendje dat ik wel verdacht veel lesbische vriendinnen had. Ik sprak er met een van mijn lesbische vriendinnen over. Zegt het iets verdachts over mij? Nee man! Jij bent gewoon heel tolerant, mensen voelen zich op hun gemak bij jou.
Iemand die zich goed kan aanpassen, loopt het risico zichzelf verliezen. Ik denk dat het goed was dat ik op mijn 15e me bewust werd hiervan. Daar moest ik op letten. Het werd een nieuwe rode draad. Regelmatig op de dag vroeg ik me af of ik mezelf nog was. Vaak kwam ik dan tot ander gedrag of andere keuzes. Regelmatig stond ik lange tijd met mijn handen op de leuning van de brug om tot mezelf te komen. Ik wist toen nog niks van meditatie af dus staarde ik in het water tot ik er weer was.
Op verjaardagen, familieweekenden of groepsvakanties merkte ik het als de groep om me heen me teveel werd. Ik kon me er enorm eenzaam tussen voelen en dan trok ik mezelf onopvallend terug. Op een vakantie wees iemand erop. Jij stond heel lang voor je uit te staren, in je eentje op het strand. Ja dat heb ik soms even nodig. Ze vond dat het iets interessants over mij zei, heel diep. Ik herinner me dat ik verbaasd en gevleid was door de opmerking.
De grap is dat ik het altijd als een tekortkoming heb ervaren. Ik was blijkbaar niet in staat om me zonder weerstand in een groep te bevinden. Het werd me teveel waar anderen vrolijk door konden feesten. Ik raakte uit evenwicht en anderen bleven gewoon staan. Die zag ik nooit in het water staren.
Door de theorie van mindfulness, snap ik het nu veel beter. Door regelmatig terug te gaan naar het nu, naar jezelf, worden belangrijke verbindingen in je hersenen gelegd die je nodig hebt om in stress situaties bij jezelf te blijven. Als ik op mijn 15e niet bij mezelf had leren blijven, waren er waarschijnlijk meer verbindingen gelegd die voor meer weerstand en stress gezorgd zouden hebben waardoor ik nog gekker zou zijn geworden dan ik al ben. Want ik heb het mezelf toch nog heel moeilijk gemaakt.
Toen ik 19 was, werd ik met een depressie gediagnosticeerd. Ik probeerde teveel ballen in de lucht te houden en ik probeerde voortdurend uit de put te kruipen naar de anderen toe, die in de zon stonden. Ik kon niet meer. Ik hing daar maar krampachtig halverwege die put en het kostte me alleen maar heel veel kracht terwijl ik geen centimeter omhoog kwam. En voor mijn gevoel stond iedereen vrolijk boven te spelen en te rennen en af en toe riep er iemand naar beneden "Kom je nog?" Maar het kostte me zoveel moeite alleen al om halverwege te blijven hangen, laat staan om te klimmen.
Op een avond in december besloot ik het gevecht te stoppen. Opgeven. Dan stort alles maar in elkaar. Het hele fort waarmee ik zelf iedereen buiten wist te houden stortte in. Nu kon alles en iedereen mij raken. Jammer dan. Grijp me maar, ik vecht er niet meer tegen, dan gaat alles maar stuk.
Ik heb een hele tijd op mijn bed gelegen in de klerezooi van mijn studentenkamer tot ik op keek naar de klok. Het was een kwartier na mijn besluit om het op te geven. Ik leefde nog. Er was geen ramp gebeurt, ik was niet opgelost of leeggelopen, ik was er gewoon nog. Natuurlijk, wat had ik dan verwacht eigenlijk.
Acceptatie is een eerste stap. Ik sta niet in de zon, ik zit in de put. Hier zit ik, op de bodem van de put en de waarheid komt hier ineens tot mij. De waarheid dat ik mezelf zou vinden op deze bodem. Dat zodra ik zou gaan zitten, ik daar mijn eigen kracht zou vinden die vriendelijk naar me zou glimlachen en zeggen, zocht je mij? Ik zat steeds hier. Ik wist het meteen in die seconde. Al die tijd lag de waarheid hier, niet in de zon, niet bij al die mensen die vroegen Kom je nog? Hier, op de bodem van deze put. Ik snap de uitdrukking ergens kracht uit putten.
Ik besloot dat het leven gewoon stom was. Dat ik het niet leuk hoefde te vinden. Niet eens de moeite waard om voor te sterven. Een lachertje. We doen er veel te ingewikkeld over. Gewoon doorademen tot het stopt. Je kunt het net zo goed uitzitten, kunnen we nog eens lachen.
Zes jaar later liep ik voor het eerst weer in de zon. Zo lang had het nog geduurd voordat ik de zon kon laten schijnen. Nog elk jaar had ik last gehad van voorjaarsdepressie. Vanaf de zomer liep ik op mijn tenen mooi weer te spelen tot ik rond maart bij de eerste zonnestralen instortte en mijn bed in dook. In het water staren werd in bed liggen.
De grote fout die ik maakte was te denken dat het aan mij lag. Dat het goed was als ik in staat was zonder die put te leven. Maar ik begreep het niet. Ik had de waarheid in de ogen gekeken, waarom leefde ik nu niet lang en gelukkig verder? Ik schreef er een gedicht over:
De parel bewaar ik
in een donkere kelder
Ik zoek hem niet op
Ik sta in de zon
Het is mijn vertrouwen
Maar ik twijfel zo graag
Eens
heb ik de parel bekeken
Heel even
en voelde zijn krachtig vertrouwen
Maar ik keek niet te lang
want ik moest snel voorkomen
dat ik ergens misschien
een schaduw zou zien
Het is niet of of. Je kunt niet je aanpassen aan de wereld en jezelf blijven. Daar word je depressief van. Dat is wat er niet klopt. Je kunt proberen om vol te houden en je best doen tot het niet meer gaat.
Of je stopt daarmee. Dat is niet het einde. Dat is het begin.
zondag 10 januari 2016
Hier en nu: lachen geblazen
We hebben het eens een dagje geprobeerd. Één dag volledig accepteren wat er in het nu gebeurt. Zonder oordeel over de ander, over je eigen gedachten en zonder weerstand. Zonder lijstje met taken, zonder gisteren en zonder morgen. Dat lukt natuurlijk niet helemaal maar we hebben een leuke poging gedaan.
Ik heb de hele dag gelachen.
Het viel me op hoe vaak ik mijn telefoon en laptop aanzet. Zodra ik dat deed kon ik de kinderen of mezelf niet meer goed volgen of de benodigde aandacht geven, waardoor ik veel minder "gebeeldschermd" heb. De TV ging ook het grootste deel van de dag uit, hoewel we in het weekend soepelere regels hebben, ik ben daar niet te streng over geweest, achteraf hebben de kinderen minder om TV gevraagd en zijn ze vooral ontdekkend en creatief bezig geweest.
Mede aanleiding was een filmpje dat ik tegenkwam op facebook waarin Eckhart Tolle ingaat op mindfulness en ouderschap. Ik heb daar uit gepikt dat het er inderdaad niet om gaat dat je zelf rustig wordt door mindfulness oefeningen te doen, maar vooral dat je accepteert wat er in het nu gebeurt, zodat de weerstand die je voelt verdwijnt. Hij heeft het over de ISnes van het moment. Wat er IS is er.
Wat WAS er? De kinderen hebben eerst zelf een film van een half uur op mijn telefoon gemaakt die hilarisch is geworden. Ze zijn het hele huis doorgegaan met verzonnen en echte verhalen tot het geheugen vol was. Dat hebben ze daarna een paar keer teruggespeeld, rollend over de bank van het lachen. Ik ben wat klusjes gaan doen en kwam de kamer binnen waar ik de vertellende stem van de jongste hoorde, maar niet kon zien waar ze was. Ik heb nog onder de tafel gekeken maar de kinderen waren met de duplo gaan spelen. Zij zaten in de andere hoek van de kamer dan waar het geluid vandaan kwam en na enig speurwerk ontdekte ik mijn telefoon op een selfiestick in de kinderstoel die nog steeds het filmpje aan het afspelen was.
Kort daarna speelden ze met Angelsand. Dat kon je als een dikke bal op je haar plakken en mee rond gaan lopen in de kamer. Angelsand is heel dun zand dat voelt als deeg. Heerlijk om te kneden. Ik keek op en zag een peuter met een een oranje deegbal op haar blonde hoofdje statig door de kamer flaneren, op weg naar de gang.
"waar ga jij heen?"
Statig draaide ze zich om en zei "in de spiegel kijken"
Grote broer kledderde meteen ook een slordige bal op zijn krullen en kondigde aan ook in de spiegel te gaan kijken.
"Al het zand dat op de grond valt ruimen jullie zelf op!"
"Ok!!" riepen de spruiten in koor
Tien minuten later zat alles onder het deegzand. Truien, wimpers en de vloer. Wat dat aangaat heeft kinetisch zand mijn voorkeur, dat ruimt makkelijker op en blijft niet op kleding achter. Maar vandaag accepteerde ik het zoals het was en liet ik wat ik liever wou achterwege. Ik heb het niet genegeerd, ik heb niet gedaan of het er niet was, ik heb het echt losgelaten. Ik heb me gericht op wat er was, twee kinderen die aan het spelen waren en een moeder die koffie dronk en verder even niets hoefde, ik heb het laten gebeuren zoals het gebeurde, me verwonderd over hoe het zich ontwikkelde en genoten en gelachen. Ik heb wel gezegd dat ze het zelf op moesten ruimen. Dat blijft. De consequentie dat je als je troep maakt, je het zelf op moet ruimen heb ik niet verzonnen. Dus die blijft. En dat er dan nog wat restjes op de vloer achterblijven die over het hoofd gezien worden blijft ook. Die ruim ik dan toch op, met een grijns omdat ik had aangezien hoe de jongste het blik vasthield terwijl de oudste die kwebbelend vol veegde en er hier en daar en overal nog zand was overgebleven. Ze waren zo trots op hun gezamenlijke actie dat het helemaal niet erg was dat er nog best veel zand op de vloer lag. Zal ik dat even opvegen. "Oh dat is goed" was de samenwerkingsreactie van mijn oudste zoon die alweer in een nieuw spel verzonken was.
Het lijkt misschien alsof mijn kinderen steeds in harmonie met elkaar spelen. Dat is ook zo. Ze schelen twee en een half jaar en rennen het hele huis door samen. Er is zeker ook wel eens ruzie. Uiteraard. Er waren gisteren een paar situaties waar ik aandacht aan moest geven. Duwen of slaan mag niet, gebruik je woorden roep ik dan. En als er gehuild wordt dan kom ik erbij om te horen wie welke verwachtingen had en herhaal ik vooral wat er wordt gezegd, zoveel mogelijk zonder mijn oordeel. Zus was bezig een stellage te bouwen en broer kondigde aan hem met de angrybirds katapult om te gooien. Hij wachtte ondanks meerde waarschuwingen niet met schieten. Ik heb even zijn aandacht gevraagd om te benoemen dat ik haar meerdere keren had horen zeggen dat hij moest wachten. Als ik hem streng toespreek met in mijn gedachten oordelen doorspekt met emoties dan blijf ik streng. Als ik contact met hem maak, komt er vanzelf een giechel bij. Met een grapje is het dan zo weer gezellig. Meestal lossen ze het zelf op.
Het zand bleef alleen nog in het haar achter. Dat kregen we er niet uitgeklopt. Beide kruinen zaten nog vol oranje kledderzand. Inmiddels was Paul beneden gekomen en die besloot dat het bad aanging zodat de kinderen hun haren konden wassen. De kinderen hadden inmiddels een nieuw spel bedacht wat iets met poppetjes laten glijden door de lege keuken rol te maken had. Mag de keukenrol mee in bad? Van mij wel, maar dan zal het papier wel zacht worden en losgaan. "Ok" zeiden de spruiten en hup daar gingen ze naar boven. Even later kwam Paul melden dat het spel was uitgebreid met een paar lege wc rollen, die inderdaad zacht waren geworden en waar je blijkbaar mee kon gooien naar de muur. Dat bleef leuk plakken.
Nu hij beneden was kon ik even met hem delen wat ik zo grappig vond aan het filmpje van Eckhart Tolle.
Paul knikte en zei dat hij even wat ISnes ging fotograferen.
Vandaag (zondag) alsnog aan ons lijstje gewerkt.... een beetje..... want ik had er weinig zin in..... Sommige dingen zijn gewoon niet gelukt en dat blijkt achteraf niet zo erg als het leek. De Bieb is nu dicht en de smurfenCD hebben dus nu echt te laat ingeleverd. De boodschappen die gisteren niet zijn gehaald waren eigenlijk ook niet heel erg nodig. De voorraadkast bood nog voldoende alternatieven. De plinten moeten al sinds april dus die staan chronisch op het lijstje dus die kunnen ook wel even blijven staan. Krijgt mijn moeder toch gelijk, nou én. Dan moet ze het zelf maar komen doen op d'r oude knieën. Het belangrijkste wat gelukt is, is een dagje lekker als gezin samen zijn. Daar aan bouwen is de basis van alles. Als dat fundament niet goed is, kun je plinten plakken wat je wil.
Ik heb de hele dag gelachen.
Het viel me op hoe vaak ik mijn telefoon en laptop aanzet. Zodra ik dat deed kon ik de kinderen of mezelf niet meer goed volgen of de benodigde aandacht geven, waardoor ik veel minder "gebeeldschermd" heb. De TV ging ook het grootste deel van de dag uit, hoewel we in het weekend soepelere regels hebben, ik ben daar niet te streng over geweest, achteraf hebben de kinderen minder om TV gevraagd en zijn ze vooral ontdekkend en creatief bezig geweest.
Mede aanleiding was een filmpje dat ik tegenkwam op facebook waarin Eckhart Tolle ingaat op mindfulness en ouderschap. Ik heb daar uit gepikt dat het er inderdaad niet om gaat dat je zelf rustig wordt door mindfulness oefeningen te doen, maar vooral dat je accepteert wat er in het nu gebeurt, zodat de weerstand die je voelt verdwijnt. Hij heeft het over de ISnes van het moment. Wat er IS is er.
Wat WAS er? De kinderen hebben eerst zelf een film van een half uur op mijn telefoon gemaakt die hilarisch is geworden. Ze zijn het hele huis doorgegaan met verzonnen en echte verhalen tot het geheugen vol was. Dat hebben ze daarna een paar keer teruggespeeld, rollend over de bank van het lachen. Ik ben wat klusjes gaan doen en kwam de kamer binnen waar ik de vertellende stem van de jongste hoorde, maar niet kon zien waar ze was. Ik heb nog onder de tafel gekeken maar de kinderen waren met de duplo gaan spelen. Zij zaten in de andere hoek van de kamer dan waar het geluid vandaan kwam en na enig speurwerk ontdekte ik mijn telefoon op een selfiestick in de kinderstoel die nog steeds het filmpje aan het afspelen was.
Kort daarna speelden ze met Angelsand. Dat kon je als een dikke bal op je haar plakken en mee rond gaan lopen in de kamer. Angelsand is heel dun zand dat voelt als deeg. Heerlijk om te kneden. Ik keek op en zag een peuter met een een oranje deegbal op haar blonde hoofdje statig door de kamer flaneren, op weg naar de gang.
"waar ga jij heen?"
Statig draaide ze zich om en zei "in de spiegel kijken"
Grote broer kledderde meteen ook een slordige bal op zijn krullen en kondigde aan ook in de spiegel te gaan kijken.
"Al het zand dat op de grond valt ruimen jullie zelf op!"
"Ok!!" riepen de spruiten in koor
Tien minuten later zat alles onder het deegzand. Truien, wimpers en de vloer. Wat dat aangaat heeft kinetisch zand mijn voorkeur, dat ruimt makkelijker op en blijft niet op kleding achter. Maar vandaag accepteerde ik het zoals het was en liet ik wat ik liever wou achterwege. Ik heb het niet genegeerd, ik heb niet gedaan of het er niet was, ik heb het echt losgelaten. Ik heb me gericht op wat er was, twee kinderen die aan het spelen waren en een moeder die koffie dronk en verder even niets hoefde, ik heb het laten gebeuren zoals het gebeurde, me verwonderd over hoe het zich ontwikkelde en genoten en gelachen. Ik heb wel gezegd dat ze het zelf op moesten ruimen. Dat blijft. De consequentie dat je als je troep maakt, je het zelf op moet ruimen heb ik niet verzonnen. Dus die blijft. En dat er dan nog wat restjes op de vloer achterblijven die over het hoofd gezien worden blijft ook. Die ruim ik dan toch op, met een grijns omdat ik had aangezien hoe de jongste het blik vasthield terwijl de oudste die kwebbelend vol veegde en er hier en daar en overal nog zand was overgebleven. Ze waren zo trots op hun gezamenlijke actie dat het helemaal niet erg was dat er nog best veel zand op de vloer lag. Zal ik dat even opvegen. "Oh dat is goed" was de samenwerkingsreactie van mijn oudste zoon die alweer in een nieuw spel verzonken was.Het lijkt misschien alsof mijn kinderen steeds in harmonie met elkaar spelen. Dat is ook zo. Ze schelen twee en een half jaar en rennen het hele huis door samen. Er is zeker ook wel eens ruzie. Uiteraard. Er waren gisteren een paar situaties waar ik aandacht aan moest geven. Duwen of slaan mag niet, gebruik je woorden roep ik dan. En als er gehuild wordt dan kom ik erbij om te horen wie welke verwachtingen had en herhaal ik vooral wat er wordt gezegd, zoveel mogelijk zonder mijn oordeel. Zus was bezig een stellage te bouwen en broer kondigde aan hem met de angrybirds katapult om te gooien. Hij wachtte ondanks meerde waarschuwingen niet met schieten. Ik heb even zijn aandacht gevraagd om te benoemen dat ik haar meerdere keren had horen zeggen dat hij moest wachten. Als ik hem streng toespreek met in mijn gedachten oordelen doorspekt met emoties dan blijf ik streng. Als ik contact met hem maak, komt er vanzelf een giechel bij. Met een grapje is het dan zo weer gezellig. Meestal lossen ze het zelf op.
Het zand bleef alleen nog in het haar achter. Dat kregen we er niet uitgeklopt. Beide kruinen zaten nog vol oranje kledderzand. Inmiddels was Paul beneden gekomen en die besloot dat het bad aanging zodat de kinderen hun haren konden wassen. De kinderen hadden inmiddels een nieuw spel bedacht wat iets met poppetjes laten glijden door de lege keuken rol te maken had. Mag de keukenrol mee in bad? Van mij wel, maar dan zal het papier wel zacht worden en losgaan. "Ok" zeiden de spruiten en hup daar gingen ze naar boven. Even later kwam Paul melden dat het spel was uitgebreid met een paar lege wc rollen, die inderdaad zacht waren geworden en waar je blijkbaar mee kon gooien naar de muur. Dat bleef leuk plakken.
Nu hij beneden was kon ik even met hem delen wat ik zo grappig vond aan het filmpje van Eckhart Tolle.
Paul knikte en zei dat hij even wat ISnes ging fotograferen.
Vandaag (zondag) alsnog aan ons lijstje gewerkt.... een beetje..... want ik had er weinig zin in..... Sommige dingen zijn gewoon niet gelukt en dat blijkt achteraf niet zo erg als het leek. De Bieb is nu dicht en de smurfenCD hebben dus nu echt te laat ingeleverd. De boodschappen die gisteren niet zijn gehaald waren eigenlijk ook niet heel erg nodig. De voorraadkast bood nog voldoende alternatieven. De plinten moeten al sinds april dus die staan chronisch op het lijstje dus die kunnen ook wel even blijven staan. Krijgt mijn moeder toch gelijk, nou én. Dan moet ze het zelf maar komen doen op d'r oude knieën. Het belangrijkste wat gelukt is, is een dagje lekker als gezin samen zijn. Daar aan bouwen is de basis van alles. Als dat fundament niet goed is, kun je plinten plakken wat je wil.
donderdag 24 december 2015
Dat je dat KÁN
Kort na mijn vorige post zijn we de kerstboom op gaan tuigen. Mooi voorbeeld van: je moet je eigen blog eens lezen. Want ik kan het echt niet altijd voorkomen.
Een kunstboom van zolder gehaald, twee dozen erbij, een peuter en een kleuter die enthousiast de dozen open maken en aan elkaar en aan mij laten zien dat er ballen en slingers inzitten. Waar zijn de lichtjes dan? De lichtjes moeten eerst.
Ik wil eerst de drie delen kunstboom in elkaar zetten en dat lukt niet meteen. De delen lijken niet meer te passen, of ik weet niet meer welk deel waar moet. Terwijl ik worstel om het topzware middenstuk te passen in het gat van het onderdeel, vragen mijn lieverds om de beurt 'waar moet deze?' of 'mag ik de slingers er al in doen?' Na drie dappere pogingen krijg ik de top op mijn kop en van schrik schreeuw ik te hard. Kort maar te hard.
Mijn man komt net de trap af met een lichtslinger en zegt dat ik mijn eigen blog eens moet lezen. Ik zit met twee kinderen in mijn armen op de bank even uit te puffen en weer tot mezelf te komen. Daarna lukt het weer helemaal om in alle rust met goede hulp van de kinderen de boom op te tuigen. Ik laat ook zonder moeite los hoe de boom er uit ziet. Vorig jaar heb ik het statief nog bedekt met kerstpapier. Ik kan dat papier niet vinden en een ander rood kleed ligt niet waar het hoort dus ik laat het zitten. Er komt iets over me van: nouja, dan is het zo.
De volgende dag op mijn werk laat ik trots de foto's zien van de kinderen die de boom optuigen. Ik vertel grinnikend dat ik de lelijkste boom van Haarlem heb en dat de slingers er in gesmeten zijn en dat het er niet uitziet, maar het kan me niks schelen. Mijn collega moet lachen. 'ik zou gek worden als een slingertje een beetje verkeerd hing' en ik geniet van haar verontwaardiging. 'ik zou hem het raam uitgooien, echt waar. Of hem 's avonds opnieuw doen'
Om mijn lieve collega te plezieren en vooral om mijn eigen lol, maak nog een paar extra foto's van de lelijkste kanten van de boom.
De volgende dag laat ik de speciaal voor haar genomen foto's zien. Ze haalt collega's erbij en op de gang worden de foto's op mijn telefoon uitgebreid bekritiseerd. Kijk nou!! die kaarsjes hangen gewoon naar beneden en dat kralensnoer... daar krijg je toch jeuk van. Hoe kan je daar onder zitten??
Vandaag heeft ze weer aan iedereen die het horen wou, verteld van mijn kerstboom. 'Walgstantelijk is ie! Echt waar!'
Een kunstboom van zolder gehaald, twee dozen erbij, een peuter en een kleuter die enthousiast de dozen open maken en aan elkaar en aan mij laten zien dat er ballen en slingers inzitten. Waar zijn de lichtjes dan? De lichtjes moeten eerst.
Ik wil eerst de drie delen kunstboom in elkaar zetten en dat lukt niet meteen. De delen lijken niet meer te passen, of ik weet niet meer welk deel waar moet. Terwijl ik worstel om het topzware middenstuk te passen in het gat van het onderdeel, vragen mijn lieverds om de beurt 'waar moet deze?' of 'mag ik de slingers er al in doen?' Na drie dappere pogingen krijg ik de top op mijn kop en van schrik schreeuw ik te hard. Kort maar te hard.Mijn man komt net de trap af met een lichtslinger en zegt dat ik mijn eigen blog eens moet lezen. Ik zit met twee kinderen in mijn armen op de bank even uit te puffen en weer tot mezelf te komen. Daarna lukt het weer helemaal om in alle rust met goede hulp van de kinderen de boom op te tuigen. Ik laat ook zonder moeite los hoe de boom er uit ziet. Vorig jaar heb ik het statief nog bedekt met kerstpapier. Ik kan dat papier niet vinden en een ander rood kleed ligt niet waar het hoort dus ik laat het zitten. Er komt iets over me van: nouja, dan is het zo.
De volgende dag op mijn werk laat ik trots de foto's zien van de kinderen die de boom optuigen. Ik vertel grinnikend dat ik de lelijkste boom van Haarlem heb en dat de slingers er in gesmeten zijn en dat het er niet uitziet, maar het kan me niks schelen. Mijn collega moet lachen. 'ik zou gek worden als een slingertje een beetje verkeerd hing' en ik geniet van haar verontwaardiging. 'ik zou hem het raam uitgooien, echt waar. Of hem 's avonds opnieuw doen'
Om mijn lieve collega te plezieren en vooral om mijn eigen lol, maak nog een paar extra foto's van de lelijkste kanten van de boom.De volgende dag laat ik de speciaal voor haar genomen foto's zien. Ze haalt collega's erbij en op de gang worden de foto's op mijn telefoon uitgebreid bekritiseerd. Kijk nou!! die kaarsjes hangen gewoon naar beneden en dat kralensnoer... daar krijg je toch jeuk van. Hoe kan je daar onder zitten??
Ik doe er nog maar een schepje bovenop en vertel van het kerstkransjes fiasco. Zelf gemaakt van eiwit en poedersuiker, superlekker knapperig..... Maar uit de pot trekt het vocht aan en wordt zacht en kleverig als kauwgom. Ik had er maizena in moeten doen, tipt iemand op facebook.
'Jij bent echt niet goed' Hoofdschuddend voegt ze er 'met je smeltende kransjes..' Ik moet alleen maar harder lachen.
Als ik weer alleen aan mijn computer zit komt ze bij me staan.
'Maar nou ff serieus, ik snap echt niet hoe je het doet, bij mij moet alles netjes zijn anders wordt ik gek'
Wil je het echt weten?
Ja, echt
Je moet soms even Zenn gaan
Ja doei, ik kan dat dus niet he? Zit veel te veel in mijn hoofd.
Nee echt, ff in stilte luisteren naar hoe je je voelt. Hoe zit ik er bij, hoe voelt mijn voet en mijn knie, heb ik ergens pijn en niet meer al die dingen in je hoofd, dat geklets van wat je nog moet of wat je er van vind, al die gedachten dus, ff niet naar luisteren. En als ze toch komen moet je je afvragen of ze echt waar zijn. Ze moeten mij altijd hebben, het houd ook nooit eens op. Dat soort gedachtes zijn meestal niet waar.
Ik zie dat ze snapt wat ik bedoel.
'ik zit zoveel in mijn hoofd'
Ik zweer het je, zeg ik, als je regelmatig even in stilte naar jezelf luistert, wordt je echt rustiger en kun je veel meer gaan loslaten. Voor je het weet mogen mijn kinderen jouw kerstboom optuigen.
Hahahaha ........ dat dacht ik niet.
Abonneren op:
Posts (Atom)